Το ποδήλατο μου!

Εδώ και λίγο καιρό, ο μικρός μας απέκτησε το πρώτο του ποδήλατο και με κάθε ευκαιρία, πηγαίνουμε για εξάσκηση. Τον παρατηρούσα στα πρώτα του βήματα ή καλύτερα στις πρώτες του πεταλιές, να επιχειρεί να κατανοήσει τη σειρά των κινήσεων, να συντονίσει τα πόδια του στα πετάλια και συγχρόνως να οδηγεί το τιμόνι. Κινήσεις που για έναν ενήλικα ποδηλάτη, μοιάζουν τόσο αυτονόητες και εύκολες, για τον μικρό μας ήταν ένας καινούριος κόσμος.

Με συγκινεί ιδιαίτερα η επιμονή του... Η δική του μα και όλων των παιδιών. Ποτέ μία κίνηση δίχως το επιθυμητό αποτέλεσμα, δεν είναι ικανή να τα σταματήσει. Συνεχίζουν ακάθεκτα. Γελάνε πολλές φορές. Αναζητούν το βλέμμα των γονιών και μόλις πάρουν επιβεβαίωση, συνεχίζουν την όποια προσπάθεια. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και ο μικρός μας, αρχικά δυσκολεύτηκε να καταλάβει πως στο ποδήλατο, τα πόδια μας πάνω στα πετάλια χρειάζεται να κάνουν συνεχόμενα κυκλική κίνηση. Σταματούσε και έκανε έναν κύκλο. Σταματούσε και ξανά έκανε έναν κύκλο. Η καθοδήγηση που δινόταν από τον πατέρα του ήταν σα να μην είχε φωνή, μέχρι που κάποιο άλλο μεγαλύτερο αγόρι μπήκε στο χώρο κάνοντας ποδήλατο. «Για κοίταξε!» του είπα, δείχνοντάς του το αγόρι. Δεν χρειάστηκε κάτι άλλο. Στάθηκε για λίγο εκεί παρατηρώντας. Ανέβηκε στο ποδήλατό του και... έφυγε!

Μας είχε δει πολλές φορές να κάνουμε ποδήλατο. Τότε όμως, δεν χρειαζόταν να παρατηρήσει κάτι συγκεκριμένο. Όταν βρέθηκε να είναι ο ίδιος οδηγός, ήξερε ποια δυσκολία αντιμετώπιζε και μόλις το είδε να συμβαίνει μπροστά του, κατάλαβε ακριβώς τις κινήσεις που χρειαζόταν να κάνει.

Το βίωμα. Η πράξη. Η δυναμή τους απεριόριστη!

Η μάθηση έχει αποτέλεσμα μέσα από πράξεις, μέσα από βιώματα.

Όσα κείμενα κι αν μελετήσουμε, όσες οδηγίες κι αν ακούσουμε, υστερούν μπροστά στη πράξη.

Όσα επιθυμείς να μάθει το παιδί σου, απλά κάντα ο ίδιος!

Απόφυγε τα πολλά λόγια. Σιωπηλά πράξε κι εκείνο θα σε δει!

Photo by Andrey Matveev on Unsplash