Παιδιά... Άραγε, πόσο μοναδικές υπάρξεις είναι;

Πολλές είναι οι αφηγήσεις που μοιράζομαι καθημερινά με τους ανθρώπους που με εμπιστεύονται, για τα παιδιά που ήδη έχουν, για τα παιδιά που επιθυμούν να αποκτήσουν. Όλες έχουν εφαλτήριο την αγάπη και τη διάθεση προσφοράς. Όσο προχωρούν οι αφηγήσεις γίνονται σαφείς αναφορές σε όνειρα απραγματοποίητα, σε προσδοκίες που ίσως ικανοποιηθούν μέσω των παιδιών. Ακόμη και οι πιο φιλέλευθεροι, έχουν την τάση να βλέπουν στο παιδί τους, μία ή περισσότερες πλευρές του δικού τους εαυτού. Τα πράγματα μοιάζουν ευκολότερα όταν αυτές οι πλευρές είναι αρεστές.

Τι γίνεται όμως όταν δεν είναι;

Τι γίνεται όταν τα παιδιά έχουν στοιχεία που δεν είναι αρεστά, όταν έχουν συμπεριφορές που δείχνουν απειλητικές;

Τα παραπάνω ερωτήματα απαντώνται πολύ εύστοχα απο την Simone de Beauvoir η οποία έχει γράψει:

«Τα παιδιά δεν είναι τσιρότα για ραγισμένες καρδιές,

ούτε υποκατάστατα χαμένων ονείρων.

Δεν υπάρχουν για να γεμίσουν τα κενά της ύπαρξής μας.

Είναι, αντίθετα, μια υπενθύμιση της πιο καθαρής ευθύνης,

ένα ιερό καθήκον που ξεπερνά το εγώ.

Είναι τα πιο γενναιόδωρα άνθη της αληθινής, ανιδιοτελούς αγάπης

ανθίζουν από την ελευθερία, όχι από την υποχρέωση.

Τα παιδιά δεν είναι παιχνίδια στα χέρια των γονιών,

ούτε προβολές ανεκπλήρωτων φιλοδοξιών ή προεκτάσεις προσδοκιών.

Δεν ήρθαν στον κόσμο για να εκπληρώσουν τις επιθυμίες μας

ή να καλύψουν τις ελλείψεις μας.

Είναι μοναδικές υπάρξεις, φορείς της δικής τους ουσίας.

Και δική μας αποστολή είναι να τα οδηγήσουμε

στο να γίνουν ευτυχισμένα, συνειδητά και ελεύθερα.»

Η μόνη μας αποστολή είναι να γίνουν ευτυχισμένα, συνειδητά και ελεύθερα σύμφωνα με τη δική τους καρδιά και όχι με τα δικά μας «θέλω» ή «ξέρω».